„Tedy wszytek poczet Izraelitów ruszywszy się z puszczej Syn, szedł wedle rozłożonych stanowisk, tak jako Pan rozkazał i położył się u Rafidym, ale wody nie było, aby lud pił.”
A Jezus odpowiadając, mówił do nich znowu w podobieństwach tymi słowy:
22:2
Podobne jest Królestwo Niebios do pewnego króla, który sprawił wesele swemu synowi.
22:3
I posłał swe sługi, aby wezwali zaproszonych na wesele, ale ci nie chcieli przyjść.
22:4
Znowu posłał inne sługi, mówiąc: Powiedzcie zaproszonym: Oto ucztę moją przygotowałem, woły moje i bydło tuczne pobito, i wszystko jest gotowe, pójdźcie na wesele.
22:5
Ale oni, nie dbając o to, odeszli, jeden do własnej roli, drugi do swego handlu.
22:6
A pozostali, pochwyciwszy jego sługi, znieważyli i pozabijali ich.
22:7
I rozgniewał się król, a wysławszy swe wojska, wytracił owych morderców i miasto ich spalił.
22:8
Wtedy rzecze sługom swoim: Wesele wprawdzie jest gotowe, ale zaproszeni nie byli godni.
22:9
Idźcie przeto na rozstajne drogi, a kogokolwiek spotkacie, zaproście na wesele.
22:10
Słudzy ci wyszli na drogi, sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych, i sala weselna zapełniła się gośćmi.
22:11
A gdy wszedł król, aby przypatrzeć się gościom, ujrzał tam człowieka nie odzianego w szatę weselną.
22:12
I rzecze do niego: Przyjacielu, jak wszedłeś tutaj, nie mając szaty weselnej? A on oniemiał.
22:13
Wtedy król rzekł sługom: Zwiążcie mu nogi i ręce i wyrzućcie go do ciemności zewnętrznej; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.
22:14
Albowiem wielu jest wezwanych, ale mało wybranych.
Wtedy faryzeusze, odszedłszy, naradzali się, jakby go usidlić słowem.
22:16
I wysłali do niego uczniów swoich wraz z Herodianami, którzy powiedzieli: Nauczycielu, wiemy, że jesteś szczery i drogi Bożej w prawdzie uczysz, i na nikim ci nie zależy, albowiem nie oglądasz się na osobę ludzką.
22:17
Powiedz nam przeto: Jak ci się zdaje? Czy należy płacić podatek cesarzowi, czy nie?
22:18
A Jezus, poznawszy ich złośliwość, rzekł: Czemu mnie kusicie, obłudnicy?
22:19
Pokażcie mi monetę podatkową; a oni przynieśli mu denar.
22:20
I rzecze im: Czyja to podobizna i czyj napis?
22:21
Powiadają: Cesarza. Wtedy mówi do nich: Oddawajcie więc, co jest cesarskiego, cesarzowi, a co Bożego, Bogu.
22:22
A gdy to usłyszeli, zdziwili się, po czym opuścili go i odeszli.