1Zachęcam was więc ja, więzień w Panu, abyście postępowali[1] w sposób godny powołania, do jakiego[2] zostaliście wezwani, 2Z całą pokorą i łagodnością, i cierpliwością, znosząc[3] jedni drugich w miłości. 3Gorliwie strzegąc[4] jedności ducha w spójni[5] pokoju. 4Jedno ciało i jeden Duch, jak też zostaliście wezwani w jednej nadziei waszego powołania. 5Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest, 6Jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest ponad[6] wszystkich, przez wszystkich i we wszystkich was. 7A każdemu z nas poszczególnie[7] została dana łaska według miary daru Chrystusa. 8Dlatego powiedziano: Wstępując na wysokość, powiódł za sobą pojmanych jeńców i dał ludziom dary. 9A to, że wstąpił, cóż innego oznacza jeżeli nie to, że najpierw zstąpił do niższych części ziemi? 10Ten, który zstąpił, jest Tym samym, który wstąpił wysoko nad wszystkie niebiosa, aby napełnić[8] wszystko. 11I On sam też wyznaczył[9] tych na apostołów, tych na proroków, tych na ewangelistów[10] , a tych na pasterzy i nauczycieli, 12Dla przygotowania[11] świętych do dzieła służby, do budowania ciała Chrystusa, 13Aż wszyscy dojdziemy do jedności wiary i dogłębnego poznania Syna Bożego, do męża doskonałego, do wymiarów pełni dojrzałości Chrystusa[12] . 14Abyśmy więcej nie byli małymi dziećmi, rzucanymi przez fale i unoszonymi każdym wiatrem nauki przez oszustwo[13] ludzkie w metodycznym podstępie[14] wciągania w błąd; 15Lecz mówiąc prawdę[15] w miłości, wszyscy wzrastali w Tego[16] , który jest głową – w Chrystusa, 16Z którego całe ciało jest właściwie spajane[17] i wiązane wszelkimi wzajemnie zasilającymi się połączeniami[18] , według działania w mierze właściwej dla każdej jednej części, przyczynia[19] się do wzrostu ciała dla budowania siebie w miłości. 17To więc mówię i świadczę w Panu, abyście już więcej nie postępowali tak, jak inne narody[20] postępują, w próżności[21] swojego umysłu, 18Ludzie, którzy mają swoje myśli pogrążone w ciemności, będący obcy wobec życia Bożego z powodu niewiedzy będącej w nich, przez[22] zatwardziałość[23] ich serca, 19Którzy stali się nieczuli, samych siebie oddali rozpuście[24] , czyniąc wszelką nieczystość z butną chciwością[25] . 20Ale wy nie tak nauczyliście się Chrystusa, 21Jeśli rzeczywiście Go usłyszeliście, i w Nim zostaliście nauczeni, jako że[26] prawda jest w Jezusie, że macie[27] , 22Zewlec[28] z siebie starego człowieka z jego wcześniejszym postępowaniem, który niszczony jest przez[29] zwodnicze pożądliwości, 23A dawać się odnawiać duchem[30] w waszym umyśle, 24I przyoblec się w nowego człowieka, który został stworzony według Boga w sprawiedliwości i w świętości prawdy. 25Dlatego, odrzuciwszy[31] kłamstwo, mówcie prawdę każdemu wokół siebie; bo jesteśmy członkami jedni drugich. 26Bądźcie zagniewani[32] , a nie grzeszcie; niech słońce nie zachodzi nad waszym gniewem. 27I nie dawajcie miejsca diabłu[33] . 28Ten, kto kradnie, niech już więcej nie kradnie, a raczej niech się trudzi, wypracowując swoimi rękami dobro[34] , aby miał czym podzielić się z będącym w potrzebie[35] . 29Niech żadne zgniłe[36] słowo nie wychodzi z waszych ust, ale tylko dobre ku zbudowaniu, aby gdy trzeba, niosło życzliwość[37] słuchającym. 30A nie zasmucajcie[38] Ducha Świętego Boga, którym[39] zostaliście zapieczętowani na[40] dzień odkupienia. 31Wszelka gorycz i zapalczywość[41] , i gniew, i wrzask, i bluźnierstwo[42] niech będą odsunięte od was, wraz ze wszelką złością; 32A stańcie się jedni dla drugich łagodni[43] , miłosierni, przebaczając sobie wzajemnie, tak jak wam Bóg przebaczył w Chrystusie.