Biblia Gdańska (1632)
Księga: Przypowieści Salomonowych 31:30
31:1

Te są słowa Lemuela króla, i zebranie mów, któremi go ćwiczyła matka jego.
31:2

Cóż rzekę, synu mój? cóż rzekę, synu żywota mego? i cóż rzekę, synu ślubów moich?
31:3

Nie dawaj niewiastom siły twojej, ani dróg twoich tym, którzy do zginienia królów przywodzą.
31:4

Nie królom, o Lemuelu! nie królom należy pić wino, a nie panom bawić się napojem mocnym;
31:5

By snać pijąc nie zapomniał na ustawy, a nie odmienił spraw wszystkich ludzi uciśnionych.
31:6

Dajcie napój mocny ginącemu, a wino tym, którzy są ducha sfrasowanego.
31:7

Niech się napije, a zapomni ubóstwa swego, a na utrapienie swoje niech więcej nie wspomni.
31:8

Otwórz usta swe za niemym w sprawie wszystkich osądzonych na śmierć.
31:9

Otwórz usta swe, sądź sprawiedliwie, a podejmij się sprawy ubogiego i nędznego.
31:10

Któż znajdzie niewiastę stateczną, gdyż nad perły daleko większa jest cena jej?
31:11

Serce męża jej ufa jej, a na korzyściach schodzić mu nie będzie.
31:12

Dobrze mu czyni,a nie źle, po wszystkie dni żywota swego.
31:13

Szuka wełny i lnu, a pracuje ochotnie rękami swemi.
31:14

Podobna jest okrętom kupieckim; z daleka przywodzi żywność swoję.
31:15

I wstaje bardzo rano, a daje pokarm czeladzi swej, a obrok słuszny dziewkom swym.
31:16

Obmyśla rolę, i ujmuje ją; z zarobku rąk swoich szczepi winnice.
31:17

Przepasuje mocą biodra swe, a posila ramiona swoje.
31:18

Doświadcza, że jest dobra skrzętność jej, a nie gaśnie w nocy pochodnia jej.
31:19

Ręce swoje obraca do kądzieli, a palcami swemi trzyma wrzeciono.
31:20

Rękę swą otwiera ubogiemu, a ręce swoje wyciąga ku nędznemu.
31:21

Nie boi się o czeladź swoję czasu śniegu; albowiem wszystka czeladź jej obłoczy się w szatę dwoistą.
31:22

Kobierce sobie robi; płótno subtelne i szarłat jest odzieniem jej.
31:23

Znaczny jest w bramach mąż jej, gdy siedzi między starszymi ziemi.
31:24

Płótno robi, i sprzedaje, także pasy sprzedaje kupcowi.
31:25

Moc i przystojność jest odzieniem jej; nie frasuje się o czasy przyszłe.
31:26

Mądrze otwiera usta swe, a nauka miłosierdzia jest na języku jej.
31:27

Dogląda rządu w domu swym, a chleba próżnując nie je.
31:28

Powstawszy synowie jej błogosławią jej; także i mąż jej chwali ją,
31:29

Mówiąc: Wiele niewiast grzecznie sobie poczynały; ale je ty przechodzisz wszystkie.
31:30

Omylna jest wdzięczność, i marna piękność; ale niewiasta, która się Pana boi, ta pochwały godna.
31:31

Dajcie jej z owocu ręku jej, a niechaj ją chwalą w bramach uczynki jej.